یکسال گذشت.یکسال از صبحی که مثل همه روزهای دیگه شروع شد، و كسي نمیدونست قراره دنیای ما زیرو رو بشه. کی میتونستم حدس بزنم که دیگه از فرداش روزهام مثله قبل نمیتونه باشه؟ خیلی آرزوها نیمه کاره موندن، خیلی خواسته ها برای همیشه بر آورده نشده باقی خواهند موند. درسته که زندگی پیش میره اما دیگه مثله قبل نیست. كسی رو کم دارم که جایگزینی نداره. کسی که میدونستم وقتی بچه دار شم میدونه چطور و چی باید انجام بشه. از همه مهمتر یاد بده که مثله خودش چطوری میشه در مقابله همه مشکلات سختیها، ناملایمات و نامهربانیها صبور و بردبار بود و همچنان بدونه کینه دوست داشت. بعضیها قویترین حلقه زنجیره روابطمون هستن، وجودشون باعث میشه خیلیها کناره هم باقی بمونن و کمبود و نبودشون کاملا محسوسه. اگه نباشن خیلی از رابطه ها از بین میره. تو زندگیمون کم هستن این آدمها ولی وقتی از دستشون میدیم درک میکنیم که بودنشون چقدر مهم بوده. خیلی کارهای نیمه تموم موند که دیگه برای همیشه میمونن. دلم میخواست بود. تمام روزهای زندگیم تقدیم به مادری که بهم یاد داد صبور باشم و دوست داشته باشم بدونه توقع.