من از بچگی کنکاو بودم. کارهای عجیب زیاد انجام میدادم و افکار غریبی تو کله ام بود.
خیلی دوست داشتم بدونم بعد از مردن چی میشه! آخر سر هم از فضولی میمرم! افسرده نبودم هیچوقت ولی اینکه بعد از مردن چی میشه خفتم رو گرفته و ول نمیکنه.
بطور مستمر وصیتنامه مینوشتم! بعد از هر قهر و آشتی یکی جدیدش صادر میشد تا کسانی که مورد بخشش یا غضب قرار میگرفتن به لیست وراث اضافه یا حذف شن. تعداد وصیت نامه هام همراه با تقسیم نامه ارثیه و ماترکم اینقدر زیاده که میتونم به یه کتابچه کوچیک تبدیلشون کنم و شاید هم کردم.
هیچ کدوم از اون افکاری که در کودکی داشتم رو فراموش نکردم. در حقیقت همچنان در گیرشون هستم.
وصیت نامه هومن یوسفی |
نظرات